Voor de derde achtereenvolgende week luidden woensdagavond om 19 uur de kerken hun Klokken van Hoop. Deze week werd aangekondigd als de Week van de Waarheid. Nu zou duidelijk worden of de quarantainemaatregelen ook echt effect hebben. En inderdaad, dat bleek zo te zijn. Dat positieve bericht was nodig, want meteen daarna kwam de melding dat we pas aan het begin staan van een lange strijd.
Achter glas worden verbindingen gelegd met de buitenwereld. De een hangt een wit T-shirt met rood hart voor het raam, als mentale ondersteuning voor de werknemers in de zorg. Bij de ander gluurt een teddybeer naar buiten, om ouders met kleine kinderen een vrolijke speurtocht te bezorgen.
Drie weken min of meer aan huis gekluisterd zijn doet iets met je. De een wordt chagrijnig van het gebrek aan sociale contacten en dreigt tegen de muren omhoog te vliegen. De ander wordt er juist rustig van en kan er daarom ook voordelen van zien. Ik ben bang dat ik toch vooral tot die laatste groep behoor. Een bijverschijnsel is wel, dat ik mijn gevoel voor tijd kwijtraak. Als alle dagen hetzelfde lijken, heb ik vaak geen idee welke dag het is. Het vakantiegevoel dus…