José Notenboom

Mijn verhaal over de bijzondere renovatie van het vervallen koetshuis achter het pand Molenstraat 18 in Roosendaal lees je in het nieuwste nummer van Erfgoed Magazine, een tijdschrift vol wetenswaardigheden voor ieder die belangstelling heeft voor ons monumentaal erfgoed.

Ook bezig met een interessant restauratie- of renovatieproject?
Ik schrijf graag uw verhaal.

Vandaag, de laatste vrijdag in november, is uitgeroepen tot e-mailloze dag. Dat zouden we vaker moeten doen. Niet dat ik de illusie heb dat er vandaag geen enkele mail wordt verzonden, maar de intentie is er in ieder geval en dat is een goed begin. Het zou zomaar kunnen dat velen van ons dan het inzicht krijgen hoeveel zinloze berichten er verstuurd worden.

Ik pleit voor een e-mailloze laatste vrijdag van iedere maand. Gewoon wat vroeger aan de vrijmibo en op tijd aan het weekend beginnen.

Een heel weekend op een goddelijke plek in de Belgische Ardennen.
Rust, ruimte, inspiratie en het prettige gezelschap van mensen die willen schrijven, wat wil een mens nog meer?

In het schrijfweekend is de basis gelegd voor een paar heel mooie nieuwe projecten. Daar gaan we meer van horen!

Een maand geleden zag ik volop bedrijvigheid op de pergola. ‘Het zal toch niet waar zijn?’ dacht ik nog. Het duivenpaar dat daar vorig jaar een nestje bouwde, had geen gelukkige kraamtijd. Eén eitje kletste kapot op de stoep en het tweede duifje lag dagenlang dood in het nest met moeder er hoopvol bovenop.

Deze keer verliep het voorspoediger. Een dag of vijf geleden was het me wel duidelijk dat de eieren uitgekomen waren. Tussen het gebladerte door zag ik hoe moeder met een volle krop het eten voor haar kinderen voorkauwde. Het was zichtbaar vol in het nest. Moeder moest blijven staan.

Op dag vijf gingen pa en ma een dagje uit. Nee, niet te ver. Vanaf het dak van de buren hielden ze hun kroost in de gaten. Maar in een onbewaakt ogenblik, toen ze even hun vleugels uitsloegen, greep ik mijn kans om op kraambezoek te gaan. Twee onooglijke hoopjes vogel lagen me wezenloos aan te kijken.

Ondertussen is de jeugd een week oud. Alleen aan de afmeting is nog te zien wie de ouders en wie de kinderen zijn. Brutaal zit er eentje op de pergola zijn duikvlucht te demonstreren, terwijl broer of zus over de tuintafel paradeert.

Als dank voor mijn gastvrijheid laten ze voor mij een bevuild nest en een volgepoepte stoep achter.

Na een paar keer vergaderd te hebben op deze locatie, begint de voormalige Burgemeesterskamer al aardig vertrouwd te voelen. Nu we ook wat meubelen en informatiematerialen hebben kunnen toevoegen zijn we klaar voor de volgende stap: de presentatie van een informatiepunt rond architect Hurks en de bouwstijl van de Amsterdamse School.
Aan wethouder Toine Theunis de eer om de openingshandeling te verrichten. Niet door het knippen van een lintje, maar door het openen van een schuifdeur-op-leeftijd. Dat vereist enige spierkracht, maar als Sport in je portefeuille gezeten heeft, laat je je natuurlijk niet kennen…