José Notenboom

Terwijl ik naar de winkel wandel roept een vrolijke passerende fietser me toe: “Lekker weertje, hè? Goed voor het virus, dat kan in de warmte niet overleven.” “O ja, is dat zo?” roep ik terug en hij begint een hele wetenschappelijke verhandeling die ik allang niet meer kan volgen, omdat hij ondertussen al tientallen meters verder is.

Natuurlijk heb ik dat bericht over die overlevingstemperatuur wel gehoord, maar van wat twee weken geleden nog voor waar werd aangenomen, is inmiddels al veel teruggedraaid. Beloftes over immuniteit, minder kwetsbare leeftijdsgroepen en al of niet versoepelen van de voorzorgsmaatregelen komen om beurten op de helling.

De perenboom van de buren staat uitbundig in bloei alsof het een lente is zoals ieder jaar, maar zolang in de horeca de stoelpoten nog omhoog wijzen, blijf ik liever op mijn hoede.

Voor de derde achtereenvolgende week luidden woensdagavond om 19 uur de kerken hun Klokken van Hoop. Deze week werd aangekondigd als de Week van de Waarheid. Nu zou duidelijk worden of de quarantainemaatregelen ook echt effect hebben. En inderdaad, dat bleek zo te zijn. Dat positieve bericht was nodig, want meteen daarna kwam de melding dat we pas aan het begin staan van een lange strijd.
Achter glas worden verbindingen gelegd met de buitenwereld. De een hangt een wit T-shirt met rood hart voor het raam, als mentale ondersteuning voor de werknemers in de zorg. Bij de ander gluurt een teddybeer naar buiten, om ouders met kleine kinderen een vrolijke speurtocht te bezorgen.
Drie weken min of meer aan huis gekluisterd zijn doet iets met je. De een wordt chagrijnig van het gebrek aan sociale contacten en dreigt tegen de muren omhoog te vliegen. De ander wordt er juist rustig van en kan er daarom ook voordelen van zien. Ik ben bang dat ik toch vooral tot die laatste groep behoor. Een bijverschijnsel is wel, dat ik mijn gevoel voor tijd kwijtraak. Als alle dagen hetzelfde lijken, heb ik vaak geen idee welke dag het is. Het vakantiegevoel dus…

Prachtig voorjaarsweer vandaag. Typisch zo’n dag waarop fietsers er massaal op uittrekken en de terrassen bomvol zitten. Helaas ligt dat nu even anders. Het is stil op straat. Een enkeling laat de hond uit, doet gehaast een boodschapje of maakt – schichtig rondkijkend – een wandelingetje. Scholen en horeca zijn al de hele week gesloten. Koning Corona heeft het land stevig in zijn greep. En niet alleen het onze trouwens.

Het aan huis gekluisterd zijn went verrassend snel. Ik pak klusjes op waar ik eerder niet aan toekwam. Iedere dag probeer ik wat tijd vrij te maken voor het orkest, de Franse les en oefeningen van de fysiotherapeut. En tijdens het opruimen van mijn werkkamer vind ik spullen waarvan ik niet meer wist dat ik ze had. Af en toe wil ik een ander mee laten lezen en stuur het per mail door. Samen lachen we om ons gezamenlijk verleden. Veel gooi ik weg; de papiercontainer hapt gretig toe.

Iedere dag wil ik wel even een frisse neus halen. Toch op z’n minst wat klusjes in de tuin of een boodschap in de buurt, maar nog veel liever een fietstochtje. Alleen, want de meeste fietspaden zijn niet berekend op een tussenruimte van 1,5 meter. Het voelt als spijbelen. In de coronastille straten blijf ik alert op tegenliggers die te dichtbij dreigen te komen. Op smallere fietspaden wijk ik regelmatig uit naar de stoep of de berm en zie dat tegenliggers mij dankbaar toeknikken. Maar op andere plekken zijn het vooral de rebels uitziende jongeren die ineens braaf midden op het voetpad blijven lopen, waar dat onder de huidige omstandigheden niet altijd meer kan. Ze zijn zeer geconcentreerd bezig met hun telefoon en lijken zich totaal niet te bekommeren om de omgeving.

Vanmiddag maak ik weer een rondje. De foto’s die ik eerder deze week maakte voor een nieuw artikel zijn niet naar mijn zin en ik heb nu gezien hoe ik het anders wil. Maar zonder een vakfotograaf aan mijn zij blijft het aanploeteren…

Sinds een paar dagen werkt half Nederland thuis. Iets wat ik het hele jaar al doe, maar dan wel nadat ik eropuit geweest ben om de benodigde informatie bij elkaar te schrapen. En juist dat komt nu, tijdens deze coronacrisis, stil te liggen. Mijn interviews zijn voor onbepaalde tijd uitgesteld. En zonder bron geen verhaal…

Wat ik nu ga doen, wordt me de laatste dagen veel gevraagd. Orde op zaken stellen, wat mij betreft. Te beginnen met het opruimen van mijn werkkamer. Want ja, het had zo mooi kunnen zijn, die kantoorruimte aan huis. Altijd je werk bij de hand, maar als je vrij wilt zijn kun je ook net zo gemakkelijk de deur dichttrekken. Enig minpuntje is dat die riante ruimte in de afgelopen jaren behoorlijk is gaan dichtslibben met ‘ooit nog eens uit te zoeken spullen’. Dus voorlopig blader ik door mijn eigen geschiedenis. Het voelt als onthaasten. Twee vliegen in één klap dus. Zo hoop ik binnenkort weer met nieuwe energie aan de slag te kunnen aan een opgeruimd bureau.

En ineens was het zover: William stond voor de deur met een wel zeer indrukwekkende microfoon. In een onbezonnen bui had ik met hem afgesproken dat we samen een podcast zouden opnemen.
In deze tijd van over elkaar heen buitelende social media is het misschien niet te geloven, maar voor mij is dat nog steeds buiten mijn comfortzone. Ik hoef niet zo nodig in het middelpunt. Laat mij maar lekker achter mijn laptop de verhalen van anderen verspreiden. Maar ja, als ondernemer – en ook als mens trouwens – moet je af en toe eens een hobbeltje nemen om iets nieuws te ervaren.
Het werd een gezellig gesprek, ondanks ‘het zwarte monster’, dat als een spion tussen ons in stond. Het resultaat viel al snel in mijn mailbox en heeft me aangenaam verrast. Chapeau, William!