Een maand geleden zag ik volop bedrijvigheid op de pergola. ‘Het zal toch niet waar zijn?’ dacht ik nog. Het duivenpaar dat daar vorig jaar een nestje bouwde, had geen gelukkige kraamtijd. Eén eitje kletste kapot op de stoep en het tweede duifje lag dagenlang dood in het nest met moeder er hoopvol bovenop.
Deze keer verliep het voorspoediger. Een dag of vijf geleden was het me wel duidelijk dat de eieren uitgekomen waren. Tussen het gebladerte door zag ik hoe moeder met een volle krop het eten voor haar kinderen voorkauwde. Het was zichtbaar vol in het nest. Moeder moest blijven staan.
Op dag vijf gingen pa en ma een dagje uit. Nee, niet te ver. Vanaf het dak van de buren hielden ze hun kroost in de gaten. Maar in een onbewaakt ogenblik, toen ze even hun vleugels uitsloegen, greep ik mijn kans om op kraambezoek te gaan. Twee onooglijke hoopjes vogel lagen me wezenloos aan te kijken.
Ondertussen is de jeugd een week oud. Alleen aan de afmeting is nog te zien wie de ouders en wie de kinderen zijn. Brutaal zit er eentje op de pergola zijn duikvlucht te demonstreren, terwijl broer of zus over de tuintafel paradeert.
Als dank voor mijn gastvrijheid laten ze voor mij een bevuild nest en een volgepoepte stoep achter.